Nog niet zo lang geleden verdiepte ik me in het probleem wat in Venezuela speelt.

Het land wankelt, er zijn grote economische problemen.

De inflatie is enorm.

Op het Venezolaanse eiland Isla Margarita is regelmatig een tekort aan de eerste levensbehoeften.

Stroomuitval is aan de orde van de dag.

Het toerisme (15 jaar geleden op dat eiland nog redelijk bloeiend) is vrijwel geheel tot stilstand gekomen.

Hotels staan leeg; de toeristen blijven weg.

De mensen die “iets kunnen” vertrekken massaal naar o.a. Colombia.

Ook veel mensen proberen op de Nederlandse Antillen neer te strijken.

Dus wie weet wordt het -vroeg of laat- ook nog een Nederlands probleem.

. . . . en dat in een land met één van de grootste oliereserves ter wereld !

= = = = = = = = = =

De vorige president, Hugo Chavez, (R.I.P. 2013) probeerde er nog iets van te maken.

Ergens mocht ik die Hugo wel, maar ook hij wilde niet aan “de vrije markteconomie”.

= = = = = = = = = =

Ik stond jaren geleden best wel enigszins sceptisch tegenover de z.g. vrije markteconomie.

Maar gaande de jaren leerde ik e.e.a. over “het systeem” van de totalitaire landen.

Voorbeeld:

In Oost Duitsland, toenmalig DDR, moesten de boeren hun aardappelen aan de staat “verkopen”.

Die werden dan (zogenaamd) geëxporteerd naar Rusland, en kwamen in een andere verpakking op de Oost Duitse markt.

Op de zakken stond:

Подарок от СССР

Oftewel

“Gift uit USSR”

o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o

Een leerzaam boek van de Nederlandse schrijver Toon Kortooms:

“En nu de keuken in”.

Over Tsjechoslowakije, en het “kapot makend” politieke en economisch systeem van de “Sovjet Tijd”

o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o

Tot slot een mooi verhaal . . . .

nou ja, mooi ?

Lang geleden werd ik gebeld door een vriendelijke mevrouw uit Chemnitz, Oost Duitsland (DDR)

Toen heette het nog Karl Marxstad.

Waarom ze me belde ?

Ze had ooit een man leren kennen, en die wilde ze graag nog een keer spreken.

Maar kon hem niet meer bereiken.

Het laatste cijfer van zijn -toenmalige- telefoonnummer week maar één cijfer af van het onze.

De mevrouw draaide het nummer, maar wijzigde het laatste cijfer, en kwam op ons nummer uit.

Ze trok de conclusie dat wij bij hem in de buurt moesten wonen.

Dat klopte niet, maar ik spoorde hem op, en hij belde de mevrouw in Chemnitz.

De mevrouw was me dankbaar, en zou een presentje sturen als blijk van dank.

Een paar weken later belde ze, en vroeg of het pakketje was aangekomen.

Er was hier geen pakketje bezorgd.

Ze probeerde het nog een keer, en ook dat pakketje kwam nooit aan.

Ik schreef haar een brief, (bellen van Nederland naar DDR werd destijds vrijwel altijd afgeluisterd) dat ze het maar niet nog een keer moest proberen.

Klaarblijkelijk werden pakketjes voor “Het Westen” onderschept, en “in beslag genomen”.

Lees: Zo goed als zeker door de beambten gestolen.